Teatr Polski im. Arnolda Szyfmana to jedna z najważniejszych scen teatralnych stolicy, znajdująca się przy ulicy Karasia 2. Teatr ten powstał dzięki inicjatywie Arnolda Szyfmana i został uroczyście otwarty 29 stycznia 1913 roku. Pierwszym spektaklem, który zaprezentowano na jego scenie, był „Irydion” autorstwa Zygmunta Krasińskiego, wyreżyserowany przez samego Szyfmana.
Historia Teatru Polskiego sięga 1909 roku, kiedy to Arnold Szyfman zaproponował budowę nowoczesnego teatru zgodnego z ówczesnymi europejskimi standardami. Realizacja tego pomysłu miała miejsce dzięki założeniu Towarzystwa Akcyjnego Budowy i Eksploatacji Teatrów w Królestwie Polskim. Za kwotę 100 tysięcy rubli zakupiono działkę przy ulicy Oboźnej, na której rozpoczęto budowę gmachu teatru według projektu Czesława Przybylskiego. Otwarcie teatru po zaledwie dziewięciu miesiącach budowy było wydarzeniem nie tylko kulturalnym, lecz również architektonicznym.
Teatr Polski szybko stał się czołową warszawską sceną teatralną, szczególnie pod kierownictwem Leona Schillera. To właśnie pod jego dyrekcją teatr zdobył uznanie publiczności za monumentalne spektakle, takie jak „Dziady” (z udziałem Józefa Węgrzyna jako Gustawa-Konrada) oraz „Kordian”. Arnold Szyfman stworzył zespół aktorski, w którym znaleźli się tacy artyści jak Aleksander Zelwerowicz, Jerzy Leszczyński, Kazimierz Junosza-Stępowski i Stefan Jaracz. Wśród aktorek należy wymienić żonę Szyfmana, Marię Przybyłko-Potocką. Teatr Polski czerpał również z talentów artystycznych z teatrów krakowskich, co wzbogaciło jego repertuar i znaczenie na polskiej mapie teatralnej.
Okres I wojny światowej i późniejsze lata okupacji niemieckiej przyniosły Teatrowi Polskiemu wiele wyzwań. Pomimo trudności, teatr kontynuował swoją działalność, choć z nieco zmniejszoną intensywnością.
Po II wojnie światowej Teatr Polski wznowił swoją działalność w styczniu 1946 roku spektaklem „Lilla Weneda” w reżyserii Juliusza Osterwy. Za wybitne osiągnięcia i wkład w polską kulturę, w 1953 roku teatr został odznaczony Orderem Sztandaru Pracy I klasy.
Teatr Polski w latach powojennych kierowali znani twórcy takimi jak Kazimierz Dejmek, który zaszczepił teatrowi nowe inspiracje i interpretacje klasycznych dzieł. Pod jego dyrekcją, teatr prezentował zarówno klasykę, jak i nowoczesne dzieła polskich i światowych dramaturgów. Warto podkreślić, że Teatr Polski wzbogacił swoje dorobek o takie spektakle jak „Maestro” Jarosława Abramowa-Newerlyego czy „Drzewo” Wiesława Myśliwskiego.
Obok repertuaru, Teatr Polski znany jest również z licznych gwiazdorskich obsad, w których występowali tacy artyści jak Władysław Hańcza, Stanisław Jasiukiewicz, Czesław Wołłejko, Ignacy Gogolewski, Nina Andrycz czy Tadeusz Łomnicki.
W 2013 roku Teatr Polski w Warszawie został nazwany imieniem Arnolda Szyfmana, na cześć jego założyciela i wieloletniego dyrektora. Obecnie teatr pod kierownictwem Andrzeja Seweryna nadal pozostaje jedną z najbardziej renomowanych instytucji teatralnych w Polsce, kładąc nacisk na ambitne przedstawienia i współpracę z renomowanymi reżyserami zarówno polskimi, jak i zagranicznymi.
Teatr Polski im. Arnolda Szyfmana w Warszawie to nie tylko przestrzeń kulturalna, lecz także miejsce, które wpisuje się w historię teatru polskiego, kontynuując tradycje i poszerzając horyzonty artystyczne.
Ten artykuł ukazuje bogatą historię Teatru Polskiego im. Arnolda Szyfmana, od jego początków pod przewodnictwem Arnolda Szyfmana, przez trudne lata wojenne, aż po współczesne osiągnięcia pod kierownictwem Andrzeja Seweryna. Teatr ten nie tylko błyszczy w interpretacji klasycznych dzieł, lecz również otwiera się na nowe wyzwania i eksperymenty artystyczne, nieustannie inspirując publiczność i twórców teatralnych.
